Trafik Kazasıyla Gelen Hidayet

Ayşe Hanım ve Mehmet Bey her bayram olduğu gibi bu bayramda çocuklarını bekliyordu.

Çocukları ve torunları gelsin hasret giderip kucaklaşsınlar istiyorlardı. Çünkü onları en fazla bayramdan bayrama görebiliyorlar bu yüzden  bayram günleri onlar için çok değerliydi.

Çocuklarını sadece bayramlarda görüyorlar, arayıp sormamalarına çok üzülüyorlardı ama ellerinden bir şey gelmiyordu.

Çünkü çocuklarına küçükken işten güçten, gezmeden, seyahatten vakit ayıramamışlar, bazı değerleri de çocuklarına verememişlerdi. Çocukları başına buyruk söz dinlemeyen anne baba kıymetini pek bilmeyen insanlar olup çıkmışlardı. Burkuluyordu Ayşe Hanımla Mehmet Beyin yüreği…

Ayşe Hanım ve Mehmet Bey hayatlarına 15 sene önce küçücük çocuklarını bir eğlence dönüşü kazada kaybedince çeki düzen verebilmişler, deyim yerindeyse hidayet onları o zaman bulmuştu.

Ölümün soğuk nefesini çok yakından duymak onları çok sarsmıştı. Hiç ölmeyecek gibi yaşayan bu çift kendilerine o gün gelebilmişti.

Çocukları öldüğünde bütün bedenlerini evlat acısı sarsmıştı sarmasına ama Allah’tan uzak yaşamaları kadar sarsmamıştı.

Çocuklarının cenaze namazına eşlik edememişlerdi, çünkü namaz kılmayı doğru düzgün bilmiyorlardı. Bir kere bile alınları secdeye gitmemişti.

Hele cenaze namazı varlığından bile haberleri yoktu. O gün en acılı günlerinde çocuklarına anne babalık yapamadıkları yetmiyormuş gibi son yolculuğunda da eşlik edememişlerdi.

Çocuklarının namazı kılınırken ağlayarak izlemekle yetinmişlerdi.

Namaz bitmişti anne baba imamın el-fatiha sesiyle irkildi. Fatiha’yı da doğru düzgün okumayı bilmiyorlardı. Herkes okudu, ellerini yüzüne sürdü amin dedi, Ayşe Hanım ve Mehmet Bey ağladı, ağladı.

Yavrularını oracıkta bırakıp akılları başlarında, ama bir evlatlarını toprağın koynuna bırakmanın acısıyla evlerine döndüler.

Hiçbir şey için geç değildi.

Rablerine dönebilirlerdi. Geride kalan İki evlatları için çabalayabilirlerdi.

Geç buldukları dinlerini öğrenmek için Hayat Kitapları olan Kuran’ı önce yüzünden öğrenmek için ders aldılar. O kadar istekliydiler ki 1 haftada okumaya başladılar. Sonra 1 sene Arapça eğitimi aldılar, artık Hayat Kitaplarını hem okuyup hem de  anlayabiliyorlardı.

Bu süre zarfında üniversite eğitimi alan çocukları anne ve babasının yolundan gitmiyor onları geri kafalılık ve yobazlıkla suçluyordu.

Çocuklarının durumuna üzülüyordu Ayşe Hanım ve Mehmet Bey.

Allah’ı tanımadan ve çocuklarına tanıtmadan geçmişti yılları. Eskiden işledikleri günahlar, çocuklarının da şimdi işledikleri günahlar geceleri uykularını kaçırıyordu.

Açıyorlardı Rablerine ellerini af diliyorlardı hıçkırıklarla.

Rabblerini unutarak geçirdikleri yılların acısını 15 sene boyunca dinlerini ve Rablerini okuyup, araştırıp dinleyerek çıkarmışlardı.

İyi  ve çevresine faydalı birer Müslüman olmak için ellerinden geleni yapıyorlardı.

Servetlerini de bu yönde kullanıyor ve bu sebepten evlatlarının iyice nefretlerini kazanıyorlardı.

Evlatları anne babalarının eski hayatlarını yaşamasını ve kendilerine karışmamalarını istiyordu.

Bu sebepten aralarında çok kavga çıkıyor, huzurları bozuluyordu.

Evlatlarından hakarette duyuyorlardı bu onları derinden sarsıyordu.

Ama yılmadan evlatlarına nasihat ediyorlar, düzgün yaşantılarıyla evlatlarına  muazzaam bir örnek oluyorlardı. Ama ne fayda Allah’ı tanımadan yetiştirilen evlatlar anne ve babalarından çok arkadaşlarını, çevreyi dinliyorlar ve isyanlarına devamda direniyorlardı.

Ayşe Hanım ve Mehmet Bey Rablerinden ümitlerini kesmeden çocuklarının hidayeti için  dua ediyor  ama onları yetiştirken yaptıkları hatalardan dolayı bir türlü içleri rahat etmiyordu.

Kaybettikleri evlatları yüreklerine düştü. 

Hidayetlerine o sebep olmuştu.

Evlatları bu dünyadan gitmişti ama giderken anne ve babasına çok büyük bir iyilikte bulunmuştu.

Diğer çocukları için tekrar dua ettiler.

Rablerinden istediler, böyle derin bir  acıyı tatmadan gerçeği görmelerini yürekten taa derinden istediler. 

Gülşah D.