Ailesiz Çocuk

Boş boş gezen bir çocuk olarak görüyorsunuz beni..elimde çekirdek torbası, çitleye çitleye gidiyorum.

Yüzüme bakmadan mutlu olduğumu söyleyebilir mi biriniz?

Baksaydınız görürdünüz..mutsuzluğumu...

Neden tek başımayım bu sokaklarda? Keyfimden mi?



Yo, hayır, keyfim yerinde falan değil, yalnız bir çocuk en fazla tek başına gezebilir bu yüzden.
Bu yüzden tek başımayım, tek yürüyorum.

Yürüyünce unutuyorum içimin sıkıntısını, belki ailesizliğimi, belki ailesi olup yokmuş gibi yaşanılan ailesizliğimi, belki yalnızlığımı...
Aileyle oturmak, tek yürümekten iyidir.

Çocuklarıyla ilgilenen aileleri görünce daha bir hırçınlaşıyorum. Direklere tekme attığımı gördüyseniz, işte bundan, sadece bundan.

Küçük küçük oyunlarla eğlenmeye çalışıyorum, zıplayışımı gördünüz mü sahi? Güzel zıplıyorum.
Çekirdeği yerken çöpünü uzağa fırlatışımı gördünüz mü peki? Güzel fırlatıyorum.


Kendi başıma mutlu olmaya çalışıyorum, size göre belki küçük hamleler bunlar.

Ama tek başına bir çocuk bu küçük mutluluklar için büyük çaba harcar.

Merak ediyorsanız korkmadan sorun...

Evet, ailemi seviyorum.
Evet, onların beni sevmesini, kucaklamasını istiyorum.
Evet, onlar bana bağırmadan onlarla konuşmak istiyorum, gülüşmek istiyorum.
Evet, ağlamak istemiyorum.
Evet, ailem var ama ben yokmuşum gibi davranmalarını istemiyorum. 

Büşra Şükran