Baba, beni bırakma!

Baba beni bırakma!

Baba gitme diyorum, duymuyor. Lütfen dön diyorum, arkasına bakmadan ilerliyor. Baba niye diyorum, dinlemiyor. Baba! Beni bırakmaaa!

Kan ter içinde uyandım. Hala ağlıyorum. Özlüyorum seni babam, özlüyorum. Hem de nasıl bir bilsen! Kokunu özledim baba, sarılmanı özledim, gülüşünü özledim, şakalaşmalarımızı özledim. Geç buldum seni, erken kaybettim... Nerdesin baba? Seni çok özledim.


Sen vardın evet, ama çocukluğum sensiz geçti. Yanımda olurdun ama ben senin özlemini duyardım. Sana hasretle yanardım. Bir kız çocuğu için baba çok önemli, bunu kavradım. Bana olan ilgisizliğini hatırlıyorum, içim hala sızlıyor hatırlayınca. Kabul etmeliyim, evet, eskiden çok hırçındım. Ama o güven veren kollarınla sarmadığın içindir belki de babam! Sarmadığın içindir beni... Sen kollarını sonradan açtın bana, iyiki de açtın... Ben çok geç tanıdım baba sevgisini, eskiden çok eksiktim baba!

Arkadaşlarımı görürdüm, babaları sarmalardı onları. Nasıl bitap düşerdim... Ben seni yanımdayken özlerdim, hep özlerdim, hep özlerdim baba! Çok mu yaramazdım küçükken? Çok mu üzerdim seni? Çocuktum, büyüdüm. Büyüdüğümde buldum anca seni baba. Çok ayrı kalmamış mıyız sahi? Ne de güven verirmiş senin kolların. Neden sarılmadın ki bana küçükken? Şimdi...
Yine yoksun. Hay canını sevdiğim, hep özlemle yakacak mısın beni? Hep özleyecek miyim seni?
Bu kez de ölüm ayırdı bizi, ayrılmış sayılmayız değil mi baba?
Babam!

Büşra Şükran