Evden Kaçtım, Çok Pişmanım!

Ailemin yanındayken aslında ailemin yanında değilmişim şimdi farkediyorum bunu.
Evden kaçmadan öncesi yani.

Beni evden kaçıran ne miydi?

Televizyonda evden kaçan insanlar görüyordum, her başı sıkışan sanki kaçıyordu. Kaçtıklarında hep daha mutlu olduklarını gördüm. Evden ayrılınca eğlenceli ve mutlu yaşamları oluyordu. Bu kişiler ailelerinden nefret ediyordu. Galiba bu vesileyle bende ailemden nefret ettim.



Bir de ailesiyle iyi geçinemeyen birkaç arkadaşım vardı. Aileleri hakkında pek iyi konuşmazlardı, aileleri de sadece dolgun miktarda harçlık vermek olarak anlıyordu çocuklarıyla ilgilenmeyi. Yeni anlıyor olmam garip ama kâr.

Çok hırçındım evden kaçmadan öncesi, ailemi üzerimde bir ağırlık olarak görüyordum dedim ya televizyondaki karakterlerin ailelerine sevgisi ve saygısı yoktu, çevremdeki arkadaşlarımın da, bende gün geçtikçe onlara benziyordum. Hırçın, saygısız, sevgiden anlamayan bir ben. Sadece paraya ihtiyacım olduğunda tebessüm ediyor, aileme tebessüm etmeyi bile çok görüyordum.


Ben bana acımayacak, beni sevmeyecek o sokağa kaçtım. Bilemedim aldandım. Kendimi yetiştim sanarken aslında çocukmuşum bunu gördüm. Genç bir çocuk ne yapar bir başına dışarıda? Ne yapar bu kötü düzenin yetiştirdiği insanların kurtluğuyla bir başına?

Birkaç gün sokakta kaldım ama nerdeyse her günüm birer yıl gibi geçti. Yanıma aldığım üç kuruşla karnımı doyurmaya çalıştım.
Beni bir başıma görenler sanki aç gibi üzerime saldırdılar, sabah da oldu bu akşam da. Kötü teklifler, kaçmasam tacizler...
Biri dilendirecekti zor kaçtım. Bizle çalış bizim işte çok para var dedi biri, gittim ne göreyim, zorla hırsız edeceklerdi beni zorla çaldıracaklardı insanların emeklerini, oradaki çocuklardan birkaçı bana samimiyetleriyle kaçmamı söyledi, yoksa oraya gelen bir daha kurtulamıyormuş, kaçtım, bacağımı demir kesti kaçarken ama duramazdım, uzaklaştım oradan. Korktum, çok korktum ailemden uzakken.

Kimse gözlerime şefkatle bakmadı bu birkaç günde, hepsinin gözlerinde menfaat vardı.

Sonra birgün oturdum bir bankta öğleyin düşündüm... Ailemi, onların tavırlarını, kendi tavırlarımı ve farkedebildiğim kadarıyla televizyonun bana aşıladığı, aşılamaya çalıştığı tavırları, arkadaşlarımın tavırlarını...

Üzüldüm, ağladım, pişmandım. Eve gitsem acaba ailem beni kabul eder miydi? Çok düşündüm. Belki doğruyla yanlışı karıştırdım ama ailemin bana şefkat duymasını yanlış algılamış olamazdım, hem de onca laubali davranışım karşısında dahi bana şefkatle muamele ettiler. Korkuyordum, ailem bana tekrar samimiyet duymaz diye.

Çekindim ama yine de gittim. Annem açtı kapıyı, gözlerinin altı torba torba olmuş, belli ki gittim gideli ağlamış canım anam...
Beni gördü ve ağlamaya başladı yine, normalde annem üzülünce kalbim hiç sancımazdı, nefesim kesilircesine kalbim sancıdı bu kez.

İçeriye girince ben, üçümüzde ağladık, hüngür hüngür ağladık. Annem hemen yarama pansuman yaptı. Babam öptü, annem şefkatli elleriyle sarmaladı. Konuşmaya yeltendim susturdular, 'biliyoruz pişman olduğunu anladık evlat' dediler, ağladım, hıçkırıklarla ağladım. Sarıldım doyasıya babama, anneme...

Nasıl onlardan bu kadar uzaklaşmışım, oyunlara, yanlışlara kanmışım?
Artık hem maddi hem de manevi olarak ailemin yanındayım. Hatamı farkettim ve mühim olan hatadan dönmekmiş, hatamdan döndüm çok şükür.

BÜŞRA ŞÜKRAN