Sen hiç bırakmadın beni, hiç.
Ben bıraktım.
Döndüm arkamı.
Unuttum Seni.
Unuttum muhtaciyetimi...
Kendi kendime yetebilirmişim gibi.
Sonra bakmadım bile arkama.
Nasıl bu kadar nankördüm ki?
Ve düştüm.
Öyle bir düştüm ki...
Kan içinde kaldım ve gözyaşı...
Yüreğimin sızlayışına kulak verdiğimde anladım.
Anladım.
Daha önce düştüğümü hiç farketmemiştim ki.
Kimse de farkettirmemişti.
Yüreğim farketmişti sadece.
Onun da sesini kıstım, gözünü oydum.
Allah'ım Senden uzaklaşmak düşmekmiş.
Hem de ne fena.
Kalbim kan revan içindeymiş...
Utanıyorum.
Bırakma beni.
Daha önce hiç bırakmadığın gibi.
Şefkatine hep ve her an muhtacım.
Sevginsiz koyma beni.
Çok hoş bir yazı,hayran kaldım.
YanıtlaSilTeşekkürler. :))
Sil