Yardım Edin! Annem Beni Dövecek!

6-7 yaşlarında minicik, heyecanlı bir çocuk.

-Abi nerede?
-Abi, dükkana mal almaya gitti canım, buyur, ne istedin?

Elindeki 2.50 lirayı tedirgin bir şekilde uzatan bir çocuk.

-Bu ne?
-50 kuruşu da yarın getireceğim abla.
-Tamam, ablacığım.

Dükkanın sahibi geldikten sonra.

-Abi, bir çocuk 2.50 lira getirdi, sen yokken ve seni sordu.
50 kuruşu da yarın getirecekmiş.
-Hmmm, geldi demek o çocuk.
-MaşaAllah minicik çocuk ama sözünü tutmuş borcunu getirmiş, ama parasını almadan sen bir şey satmazdın?

-Satmadım da zaten, o çocuk dün bir oyuncak aldı, parasını ödedi gitti, sonra gelmiş paketini de açmış tabi,
korku doluydu gözleri.. Abi, annem bunu almamı istemiyor, geri alır mısın diyor. Normalde alınmaz, ama çocuğa annesi kızmış diye paketini getirirsen alırım dedim. Çocuk koştura koştura gitti, 1 kaç dakika sonra elinde çöpten çıkartılmış üstünde çay ve bir sürü çöp artığının olduğu paketle geldi. Parasını almak istiyor. Oğlum ben bunu paketlesem tekrar satabilir miyim dedim, dükkanda başka bir çocuk daha vardı, ona da dedim sen bu paketle bu oyuncağı alır mısın? Alınır mı abi, kimse almaz dedi.
Paketi getiren çocuk başladı ağlamaya. Abi annem paramı geri almazsam beni dövecek,  ne olur paramı ver demeye başladı.
Korkuyor ve ağlıyor. Sonra abi sen bana şimdi paramı ver, eve parayı götürmezsem annem beni dövecek, ben sana yarın getiririm dedi.
Üzüldüm tabi, getirmeyeceğini düşünerek parayı verdim ve gitti. Bu gün de ben yokken getirmiş demek ki.
.
.
.
Yazık acıdım çocuğa, anne korkusundan hiç tanımadığı insandan medet beklemiş. Dükkanın sahibi kötü bir insan da olabilirdi.
Ne ahlaksızlar var, küçücük çocuklara ne büyük terbiyesizlikler yapanlar var.
Anne; şefkat ve merhamet kaynağı olmalı. Çocuğunu kendinden korkutarak yalan söylemeye teşvik eden ve hiç tanımadığı insandan yardım dileten biri olmamalı. O çocuk annesine yalan söyleyerek, dayak yememek için o parayı istedi, aldı ve annesine verdi.
Büyük ihtimal ertesi günün harçlığını da getirdi ve bana verdi. O gün büyük ihtimalde aç kaldı ve eksiklerini gideremedi. Aç kalması bir günlük,  geçici bir şeydi, ama yalan söylemesi,  annesinden dayak yememek için annesinin arkasından iş çevirmesi, hiç tanımadığı birinden borç para alması vs. vs.

Ve annesinin bunların hiç birinden haberi yok. Ve çocuğu belki de annesine ilk yalanını söyledi. Dükkan sahibi parayı verdi dedi, küçük bir yalan ama bu küçük yalanlar arta arta insanın kişiliğini değiştiriyor. Sonucunda yalancı insanlar ortaya çıkıyor, daha doğrusu biz çıkartıyoruz.

Şefkatimizle, merhametimizle sarmamız gereken çocuklarımızı, korkutarak, döverek yola getirmeye çalışıyoruz. Sonucundan bizde memnun olmuyoruz, azıcık büyüdüklerinde, sesleri çıkmaya başladığında yaptığımız hareketlerin dönüşü bize geliyor. Sonra bu çocuk çok asi, söz dinlemiyor, saygısız diye ona buna çekiştiriyoruz. Oysa o çocuğun hamurunu biz yoğurduk da o hale getirdik, tertemiz yapraklı bir defter gibiydi Rabbimizin bize bahşettiği ilk günlerde, o defterin içini biz kötü şeylerle doldurduk.

Sonuçtan memnun değil miyiz?
Değiliz, tabi, kim söz dinlemeyen, saygısz ve asi bir çocuk ister!

O zaman önce kendimizi sorgulayacağız, çocuğumuza karşı yaptığımız hatalarımızın üstünde durup, bir daha o hatalara düşmeyeceğiz. Çocuğumuzu tekrar kazanmaya çalışacağız.

Kimimiz çiçeklere baktığında huzur bulur, kimimiz bulutlara baktığı zaman, kimimiz ise yemyeşil ovaları seyrederek bulur huzuru.
Ben ise çocukların gözlerinde buluyorum çoğu insanın gökyüzünde, yemyeşil bahçeleri seyrederken duyduğu huzuru. Onların gözlerindeki masumiyet hiç bir şeye değişilmiyecek kadar güzel ve huzur dolu.
(Bir kaç çocuğun gözlerin içine bakarsanız ne dediğimi eminim anlarsınız.)

Ne olursunuz çocuklarımızın masumiyetlerini ellerinden almayalım ve yavrularımıza layıkıyla anne- baba olalım.

Gülşah D.