Varlığı Bir Dert, Yokluğu Yara!

Gencim diye anlamam zannetmeyin.
Aslında anlamıyorum...

Liseye geldim, anlamıyor olmam çok garip değil mi? Garip ama mazur görün çünkü etrafımdaki olayları artık süzgeçten geçirerek görebiliyorum sanırım ondan anlayamıyorum.

Mesela size okuldaki veli toplantısından bahsedeyim.

Babamdan 'veli toplantısı'nı ilk duyduğumda nedir diye sormuştum, o da öğrencilere en iyi eğitimi vermek için ailelere danışma toplantısıdır demişti. Aileleri bir araya getirip konuşma yapılıyor yani.

Kardeşimin veli toplantısında babamın yanındaydım.


Öğretmenler öğrencilerinin notlarını okurlarken onları ne kadar önemsediklerini düşünüyordum bir de baktım konu birden duvar boyalarına, aidat paralarının yetersizliğine, görevli paralarına vs gelmiş. Notların dışında hiç öğrencilerden bahsedilmedi.

Şaşırdım, anlamaya çalıştım. Anlayamadım.

*

Yoksullara yardım yapıldığı zaman dikkatle bakmıştım, yardıma muhtaçların yüzlerine. Ne gördüm biliyor musunuz?
Bazıları gerçekten utangaç ve mahcup, bazıları ise çıldırmış gibi yardım almaya çalışıyor ve ne yazık ki yardım alanların içinde bazıları yardıma muhtaç olmadığını bildiğim tanıdıklar... Yine anlayamadım.
*

Geçenlerde duydum. Bizim yan sokakta yeni bir yer açılmış, ucuz ucuz yatak örtüleri falan varmış. Hayli ucuzmuş ama değmezdi.
Neye mi? Bu ucuzluğu gören insanlar birbirlerine yercesine örtüleri paylaşırlarken bir kadın altta kalmış, ezilmiş ve vefat etmiş. Haklısınız nasıl bir kapışmaydı bende bilmiyorum. Peki sorsam üç kuruş için değer miydi diye? Sizde benim gibi anlayamadınız biliyorum, anlamadım, anlayamadık.


Para konusunda insanlar neden birbirlerini yiyorlar?
Hem aile içi hem aile dışı?
Çevremde bazı büyüklerim bu tip insanların paraya taptıklarını söylüyor, onun için yapamayacakları şey yok demek istiyorlar yani, sınırlarını, davranışlarını paraya göre şekillendiriyorlar demek.

İnsan düşüncelerini, davranışlarını hiç bir başkası için yahut para için değiştirir mi?

Geçen ne yaptım biliyor musunuz?
Arkadaşıma yemek ısmarladım. Çok keyifli birgün geçirdik. Ve çok mutlu oldum.
Karşılığını düşünmeden, karşılık beklemeden.

Ve ne istiyorum biliyor musunuz?
Paranın bana hükmetmesini değil benim paraya hükmetmemi, hep.
Para için gönül kırmamayı.
Paylaşmayı, üç kuruş da olsa yüz kuruş da olsa en evvel insanlara, insanlığa değer vermeyi.
Sevmeyi, paradan daha çok insanları sevmeyi.
Önceliğimin para değil gönül almak olması gerektiğinin hep bilincinde olmayı.

Paha biçilemeyecek şeyler var hem de çook.

BÜŞRA ŞÜKRAN