Biz casus degiliz ki!

Seda benim çok samimi dostumdur. Onun yanındaydım bugün. Telefonu çaldı. Arayan kişiyi tanımıyordum, konuşmalarını gayet iyi duyabiliyordum ama, bu telefondan da amma ses çıkıyormuş... Seda gayet rahat konuşuyordu, karşıdaki bayanda. Arkadaşımın yavaş yavaş rahatsız olduğunu hissediyordum, konuşmanın gidişatı onu rahatsız etmeye başlamıştı anlaşılan.
O an anladım kimse kimsenin hayatını casus gibi izlememeli. O kişinin özeli senin ne işine yarar ki? Anca ona külfet ve söylemek istemediği bir şeyin sorusu üzerine......
Aman Allah'ım yalan ne kadar da olağanlaştı! Aman Allah'ım insanlar niçin bu kadar kabalaştı? Karşındakini zor durumda bırakmak kabalık değil midir yani? Off... Ne kadar üzgünüm. Bahsettiğim samimi arkadaşımın ilk yalanına şahit oluşum değil bu ne yazık ki. Uyarılarımı hassas bir şekilde dinleyip, yaptığından üzülen arkadaşım bir türlü kurtulamadı bu zaafından.
Telefondaki bayanın sorusu üzerine arkadaşım  haftasonu yurtdışında olacağım dedi. Son zamanlarda çok yoğun olduğumuz için beraberce vakit geçirememiştik, sözleştik haftasonu çocukluk arkadaşımla beraber olacaktık. Telefonu ben onun bu sözlerini düşünürken kapattı. Yüzüme bakamadı, kızarmıştı kulakları ve yanakları. O da farkındaydı işte. Üstüne varmayayım dedim ama dayanamıyordum, söylemezsem bir mü'mine olarak bir mü'mine kardeşime yanlışını gösterememiş olacaktım. O mutfağa gitmişti telefon görüşmesinden sonra. Ben hala salondaydım, volta atıp duruyordum. Dayanamadım tam mutfağa geçiyordum ki hıçkırık sesleri duymaya başladım. Seda! Koşarak mutfağa geldiğimde Seda'nın mırıldanışlarını duyunca içeri girmedim, kapıdan onu izliyordum. Beni görmedi, mırıldanışlarına kulak verdim:

'' Allah'ım sen bizlere çekemeyeceğimiz yükleri yüklemezsin. Rabbim görüyorsun bu zaafımdan kurtulamıyorum, açtım sana ellerimi... Rabbim kurtar beni bu yalan hastalığından. Tüm şifa Sen'dendir. Sen derman ol bu kuluna, affet beni Rabbim. Samimiyetimi görüyorsun, sesimi duyuyorsun ne olur bağışla beni Rabbim. Ve yardım et, ben çabalayacağım Sende bana güç ver, ümitsizliğe kapılıp gaflete dalmaktan Sana sığınırım.''

Duasını bitirene kadar yanına yaklaşmadım, bitirince de sesimi çıkarmadan salona geçtim, geçerken gözlerimi siliyordum. İnsanın Rabbine sığınması, yaptığı hatadan af dilemesi ne büyük bir güzellik. Günahını farkedip, tevbe etmesi nefsine köle olmaktan kurtulması ne büyük bir güzellik. Günah ile kirlenebiliriz ama canı gönülden bir tevbe ile kirlenen kalbimizi temizlemiş oluruz, Allah bizlerin samimiyetini pekala görüyor. Bende dua ettim arkadaşıma. Dua, kul ile Rabbi arasında bir bağ çünkü.
Bu olay yalanın kula ve kulun Rabbine yapılan bir ihanet olduğunu hissetmemi  sağladı. Kalbini zaten hiçbir şeyin gizli kalmadığı Rabbe açmak ise kurtuluş, felah.


Büşra Şükran