Aynı evde bir sürü farklı ülke...

Aynı evde bir sürü farklı ülke...
Birbirinden uzak, birbirine yabancı...
Farklı kıtalar...

Günümüzde anne ve babanın sorumluluğu sadece çocuğunun maddi ihtiyaçlarına karşılık vermek olarak cevaplandırılıyor tavırlarla.
Sonuç: Aile olunamıyor.
Görüntü birlikteymiş gibi görünsede kalplerde hiçbir zaman kalıcı bağlar oluşmuyor.

Aileler görüntüde birlikte ama paramparça... Ve bir sürü mutsuz insan.

 Çocukların dertlerini ilk bilmesi gereken aileyken, gönül bağı kurulmadığı için aileler çocuklarından bi-haber oluyor.
Çocuk derdini ailesiyle paylaşmayı aklından bile geçirmiyor. Çünkü aile hiçbir zaman çocuğuyla duygusal bağ kuramamış. Çocuk da sevgiyi şefkati başka yerlerde arıyor.
Onlarla ilgilenen hep bir başkaları oluyor. Ve çoğu zaman dışarıdan gelen ilginin menfaat için olduğunu çocuklarımız algılayamıyor. İlk defa şefkat görüyor çocuk, nasıl kavrasın ki?

Çocuk sevmeyi, güvenmeyi, saygılı olmayı ailesinin davranışlarıyla öğrenemeyince bu hasletlerin zıttıyla muhatap olunca nasıl olsun da ondan ahlaklı bir birey olmasını bekleyelim ki?

Anne ve babaların bağrışları çocukları sokağa atıyor manen. Çocuk evde bulunmak istemiyor.
Ailede şefkat yok, sahipleniş yok, suçlama var, kavga-gürültü var. Çocuk ilk manen sonra madden atıyor kendini sokağa. Huzur arıyor. Huzurlu olmak istiyor.
Ailesiyle huzurlu olmak, çocuğun en büyük hakkı değil mi?


İçine kapanık yahut aşırı şımarık yüreği yara dolu bir sürü can parçası...
Ailelerin sahipleniyoruz sandığı ama hiç sarıp sarmalayamadığı bir sürü can parçası...
İlgiye, sevgiye muhtaç bir sürü can parçası...


Ve biz.

Biz ne mi yapmalıyız?

Evlatlarımıza tez elden sahip çıkmalıyız. Anne babalar olarak evlatlarımızın ilk öğretmenleri olduğumuzun farkına varmalıyız.

Bize verilen bu emanetlerin yüreğini ve psikolojisini kalıcı yaralarla doldurmaya hakkımız yok. Yapmamız gereken onların da bir birey olduğunun farkına varmak.
Onlara sevgi ve saygı duymak...
Onları sahiplenmek...
Onlara değer vermek...
Ve bu değeri hissettirmek...


büşra şükran.