Sevgi, aşk önemli ama saygı olmayınca!

Kocamla ben nasıl böyle olduk, nasıl birbirimize düşman olduk.
Ne de çok severdik oysa birbirimizi.
Birimizin canı yansa diğerininki de acırdı.
Birimiz üzülsek diğeri de üzülürdü.

Ama şimdi öyle mi, yıllar bizi çok yıprattı.
Yılların suçu yok ki, biz birbirimizi yıprattık.

Sevgimiz, aşkımız her şeyin üstesinden gelir sandık.
Aradaki saygı kaybolunca sevgi ve aşkın hiç değeri kalmıyormuş bunu anladık.
Sorunlarımızı hiç çöz/e/medik. Üstünü örttük.
Sonra o sorunlar büyüdü, büyüdü bizi aynı evin içinde birbirini seven iki düşman etti.

Sevgi, hiç bir şeye yetmiyormuş. Saygı olmayınca.
Sevgi, üzebiliyormuş çaba olmayınca.
Sevgi, her sorunu çözmüyormuş, , insan istekli olmayınca...

Sevgiyle aşkla evlenen biz şimdi saldırgan bir çift olduk.
Ne kadar bağırırsak, ne kadar karşımızdakini üzersek o kadar mutlu olur olduk.
Hiç alttan almayan hep üste çıkan olmak için aradaki saygıyı yok edenler olduk.

Nefsimiz için  iyi yatırım yapanlardan olduk. Çok iyi besledik onu hep sen haklısın, hep sen doğrusunlarla.
Ama o, ne yaptı bizi: İki düşman, birbirine ağzına ne gelirse söyleyen iki düşman.

Çok mu mutluyuz bu durumdan? Hayır. Ama saygıyı kaybettik.
'Saygı' tekrar evimize gelsin istiyoruz ama çabalarımız ilk kavgaya kadar ilk patlamaya kadar.
O anda herşey kayboluyor gözümüzden. Birbirimizi sözlerimizle bitap edene kadar.
O an için üstün olmak kavgayı(savaşı) kazanmak ikimiz için paha biçilemez bir şey oldu artık.
Ama sadece o an için, sonrası tarif edilemez bir pişmanlık.

Dediğim gibi:
Sevgi, aşk önemli ama saygı olmayınca!

Gülşah D.