DÜZELMEK İSTİYORUM!

Heyecanlıydı. Kararlı ve inançlıydı.
İlk önce kendinden kendinin farkında olması lazım dediklerinde: ''Ne yani ben kendimin farkında değil miyim? '' diyordu. Yeni anlamıştı farkında olmanın ne demek olduğunu, farkındaydı ve iyileşmek istiyordu.
Psikolojik Danışman ile görüşme saatine az kalmıştı.
Kafasında anlatmak istediklerini toparlamaya çalıştıkça hepsi hummalı bir şekilde kaçıyorlardı. Ve Doktor Hanım ile görüşme vakti... Biraz hal hatır soruş... Nazlı:

''Doktor Hanım müsaadenizle dün ailemle yaşadığımız bir olayı anlatmak istiyorum size. Düzelme isteğim üzerine, yaptıklarımı gözlemlemeye çalıştığım bir olay... Böylece sıkıntısını duyduğum yanlışlarımdan bahsetmiş olacağım size, inanın bir an evvel tedavi olup iyileşmek istiyorum. Biliyorum istemenin en büyük adım olduğunu, samimiyetle söylüyorum ki istiyorum.''

Doktor Hanım'ın izniyle başladı Nazlı anlatmaya.

Salonda masanın üzerine saatimi koymuştum sabah. Öğlen baktım yok. Manevi değeri çok yüksek bende o saatin. Çocuklarıma teker teker sordum, almadık dediler. En büyüğü belki başka yere koymuşsundur dedi ama emindim oraya koyduğuma. Onlar biz almadık diyorlardı, onların biz almadık deyişi sanki bana sen yalancısın diyorlar gibi yansıyordu. Oraya koydum dedim bağırdım, bağırdım sesim kısıldı sonra.
Karşımdakinin konuşmasına izin vermeden sürekli ben konuşuyordum ve bağırıyordum. Ama bilinçsizce...
Sonra gittim en küçüğünün yanına sen aldın değil mi diye ona bağırdım, hayır dedi defalarca, hiç inanmadım inanamadım ona. En savunmasız olan o yavrumdu, 9 yaşında. Çok üstüne gittiğimi yeni farkediyorum.
Çocuk koltuğa sinerek cevap veriyordu. Tıpkı benim küçünken ki sinikliğim gibi. Bana yapılan haksız ithamlar gibi...

Neden yaptığımı bilmiyorum Doktor Hanım. İnanın. Ben çocuklarımı dövmeyeceğim derdim, ailemden şiddet gördüğüm için, onlara bağırmayacağım derdim. Ne yazık ki küçükken onları dövdüm ve bağırışlarım hala devam ediyor. Bazen hiçbir şeye tahammül edemiyorum.
Off. Karşımdakine inanamıyorum. Onlar bana inanmadığında ise sinirden çatlayacak gibi oluyorum. Bağırıyorum, kırıyorum, döküyorum. Elimden gelmiyor Doktor Hanım...

Küçükken ailemde kimse beni dinleme lüksü göstermezdi ve üstüne üstelik döverlerdi. Annem, babam, abilerim, ablam... Hepsinden hep haksız yere dayak yedim. Niçin bu haksız davranışları bende sürdürüyorum bilmiyorum. Küçükken, savunmasızken yaşanılan acıların ne derece derin yaralar açtığını kendi hayatım üzerinden gayet iyi anlıyorum. Düzelmek, bana emanet olan evlatlarıma sağlıklı annelik yapmak istiyorum, sürekli şahsım üzerine yapılmış yanlışları hatırlamak istemiyorum, insanlara güvenmek istiyorum, kendi yaşadığım sıkıntıları çocuklarıma ve eşime yansıtmak, yaşatmak istemiyorum.
İyileşmek istiyorum, lütfen bana yardımcı olur musunuz?

Büşra Şükran