Karısının Katili!

Öldü, inanamıyorum benim yüzümden öldü, ölümüne ben sebep oldum.
Karım, canım, hayat yoldaşım...
Bir anlık sinirimin mağlubu oldum.
El kaldırdım ona ve kaldırdığım elimi indirdim.
Nereden bilebilirdim, bir tokadımın ölümüne sebep olacağını...

Hapisteyim şu an, dört duvar arasında.
Buradan bu gün çıkıyorum hapisliğim bitiyor ama benim kendimi hapsettiğim  mahkumluğum hiç bitmeyecek.
Ömrüm boyunca kendimi affetmeyeceğim.


Karımın gözlerimin önünde can verişi gitmiyor gözlerimin önünden, gitmiyor.
Unutamıyorum o günü, çıkmıyor aklımdan.

Eve gelmiştim, iş yerimde çok sinirlenmiştim o gün.
Karım yemeği hazırlamış beni bekliyordu, hayli gecikmiştim.
Nerede kaldın? dedi.
O sinirimle sana ne?  dedim, sinirimle ağzıma ne gelirse söyledim.
Sana hesap mı vereceğim? Sen kimsin? vs. vs. ağzıma ne gelirse..
Ağlamaya başladı, göz yaşlarını görünce pişman oldum sarf ettiğim sözlere, ama gururum özür dilemeye el vermedi. Pis gururum!
Haklı çıkmak için daha da bağırdım.
En son elimi kaldırdım ona, kolay geldi gücümü kullanmak.
Erkeğim ya, güçlüyüm göstermem lazım.
Nasıl gösterebilirim, kaba kuvvetle!
Vurdum karıma, masaya başını çarptı ve yere yığıldı.
Her tarafı kan içinde kaldı. Ağlaya ağlaya hastaneye götürdüm.
Ama kurtaramadım onu, bir tokadım ölümüne sebep oldu.
O canını verdi, ben ruhen öldüm.
Yaşadığım her gün bir daha öldüm.

Bu gün hapisten çıkıyorum, alnımda katil yazısı hemde karımın katili, elimde kan hemde karımın kanı.
İçimde tarifsiz bir pişmanlık.
Ve her gün özlüyorum. Özlüyorum karımı.
Ama özlemeye yüzüm yok!



Gülşah D.