Hastalığa Sempati

Bundan yıllar yıllar önce böyle değildi sanıyoruz ama böyleydi, bundan asırlar önce de böyleydi. Habil ve Kabil de bir örneğiydi.

Birinin canına kastetmek, canını acıtmak, zulmetmek, öldürmek, zarar vermek, madden olmasa da manen öldürmek… Bunlar hep topluma sızmış kanser düşüncelerdi, kanser davranışlardı. Kesilip atılması gereken... Kesilip atılmazsa yayıldıkça yayılan…

Peki ne oldu? Hep yayıldı. Hastalık her devirde ve zamanda yayıldı, arttı, modern oldu, gözde oldu. Hal böyle olunca ona sempati arttı, partizanlık arttı, işgüzarlık arttı…

Zulmü işleyen zalim bunun zulüm olmadığını savundu, birçoğunu inandırdı, bazısına yutturdu. Kalbine dürüstlüğü ise çoktan unuttu.

Ama hep ezilenler oldu. Hep zeytin dalı taşırmışçasına sakladılar ellerindeki, gözlerindeki, vicdanlarındaki ok’u. Sapladılar.

Herkesi çoğunluğa uyma, geri kalırsa dışlanma düşüncesi alıkoydu. Diriltmekten! İnandıklarını söyledikleri kitaba, sadece şekilsel uyup karakterine bulaştırmaması gereken haramları bulaştıranlar, bunun farkına varamadılar. Dirilmek, diriltmek yerine hep ölümü seçtiler.

İnandık dediler, zulmettiler.

İnandık dediler, öldürdüler.

İnandık dediler, can yaktılar. Kan akıttılar, göz yaşı akıttılar, oluk oluk acı akıttılar, acılara sebep oldular.

Can yaktılar, hoşlandılar.

Can yaktılar, memnun oldular.

Can yaktılar, sevindiler.

Can yakmanın öldürmekten sayılmadığını sandılar. Yapılan yanlışların normalleştirilmesiydi bu. Doğrularından vazgeçince, önemsemeyince ve hatırlamak için çaba sarfetmeyince gördükleri yanlışlar onların doğruları oldu. Yanlışları düstur edinip kendilerine cennet çiçekleriyle süslü cehennemi layık gördüler.

Birinin hayatını kurtarırsa (Maide32) tüm insanlığı kurtarmış olacaktı oysa ki insan… Belki bir söz lazımdı yaşatmaya, belki bir hamle, belki bir miktar para...

O tüm insanlığa zarar vermeyi seçti.

İnsan hem kendini öldürdü bu zulüm çarkında,

hem tüm herkesi.

büşraşükrank.